Gatunki chomików spotykane w sklepach zoologicznych

Obok świnek morskich i szczurów, chomiki to najchętniej kupowane i hodowane gryzonie na świecie. Istnieje wiele odmian i gatunków tych uroczych, puchatych maluchów, ale tylko kilka jest uznawanych za nadające się do trzymania jako zwierzątko domowe. Do tej grupy można zaliczyć:

• chomiki syryjskie
• chomiki dżungarskie
• chomiki Roborowskiego
• chomiki Campbella
• chomiki chińskie

Chomiki to zwierzęta, które aktywne są głównie o zmierzchu i nocą. Prowadzą samotniczy tryb życia i tylko niektóre gatunki (i tylko w naturze) żyją w grupach. Należy o tym pamiętać zanim zadecydujemy o kupnie zwierzęcia. Warto też wspomnieć, że są to zwierzątka, które rozmnażają się szybko i w dużych ilościach, z tych właśnie względów warto trzymać je osobno by nie dochodziło do konfliktów a jednocześnie do niekontrolowanego rozmnażania.

Cała grupa jest uważana za świetnych budowniczych: całymi wieczorami i nocami potrafią zbierać materiał do budowy swoich miękkich i przytulnych gniazd. Mało kto wie, że bardzo lubią kąpać się w piasku a zażywanie takiej kąpieli jest dla nich nie tylko aktem higienicznym, ale też ukojeniem nerwów.

Zwierzęta te są ziarnojadami, ale do ich prawidłowego funkcjonowania potrzeba im dodatku naturalnego pokarmu zwierzęcego, np. świerszczy czy mączników. Uwielbiają wybierać i przebierać w swoich miskach, przenoszą naddatki karmy do swoich spiżarni, dlatego trudno rozpoznać kiedy należy dosypać chomikowi kolejną porcję jedzenia. Z tego względu nie polecamy dla nich karm typu granulat. Jeśli chcemy zrobić im przyjemność, zawieśmy na klatce wysuszone kłosy zbóż lub źdźbła lnu czy amarantusa.

Niestety, jak każde zwierzę, są narażone na choroby. Bardzo często jest to otyłość. Zdarzają się nawet cukrzyca, nowotwory czy nadczynność nadnerczy... Niestety często bywa i tak, że ich małe gabaryty nie pozwalają nam ich sprawnie diagnozować. Zawsze jednak warto przyjść do weterynarza, gdy widzimy spadek masy ciała zwierzątka, deformacje na jego ciele, zabrudzenie okolicy odbytu czy objawy podobne do naszego przeziębienia. Lekarz zbada zwierzę i na pewno będzie próbował mu pomóc.

Chomik syryjski (łac. Masocricetus auratus)

Najbardziej znany gatunek chomika. Jego historia jako zwierzęcia domowego
i laboratoryjnego sięga 1839 roku, kiedy to brytyjski zoolog George Waterhouse złowił pierwszy egzemplarz w pobliżu miasta Aleppo w Syrii. Została mu nadana nazwa łacińska "cricetus auratus" czyli chomik złocisty.

Prawie sto lat później, w 1930 roku, profesor Aharoni z Jerozolimy zorganizował wyprawę na pustynię syryjską w celu złowienia następnych egzemplarzy. Złowiono samicę z młodymi. Tylko trzy zdołały przeżyć transport do Instytutu Zoologicznego w Jerozolimie. Rozmnożyły się tak szybko, że pod koniec 1930 znajdowało się tam już 300 chomików.
Dopiero w roku 1945 zaczęto je trzymać jako zwierzęta domowe. Wszystkie obecne chomiki syryjskie żyjące w niewoli wywodzą się od 3 chomików złowionych przez profesora Aharoni!

Ojczyzną chomika syryjskiego jest Azja Mniejsza gdzie zamieszkuje on tereny pustynne
i półpustynne. Grzbiet jest złocisty lub brązowo-złocisty, spód biały, zawsze jaśniejszy od grzbietu. W wyniku hodowli uzyskano wiele odmian odbiegających ubarwieniem od typowego chomika syryjskiego (np. szare lub beżowe) lub wielobarwne oraz o różnej długości okrywy włosowej.

Mają bardzo dobrze rozwinięty słuch, słyszą nie tylko te dźwięki co ludzie, ale również ultradźwięki. Najlepiej rozwiniętym zmysłem jest węch. Dzięki niemu chomiki doskonale orientują się w terenie, oznaczają rewir swoim zapachem w celach rozpoznawczych. Powonienie służy tym gryzoniom do wyczuwania obcych w swoim terenie. Zwierzęta te posiadają wąsy służące im do rozpoznawania swojego położenia, zwłaszcza w nocy. Torby policzkowe służą do chowania pożywienia, są one bardzo rozciągliwe, mogą pomieścić nawet do 20 g pokarmu. Po bokach z obydwóch stron chomik posiada gruczoły zapachowe, dzięki którym oznacza swój rewir.

Chomik dżungarski (łac. Phodopus sungorus)

Należy do rodziny chomików karłowatych ze względu na niewielkie rozmiary. To łagodne i łatwe do oswojenie gryzonie. Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej na terenach Rosji i Kazachstanu.

U chomików karłowatych gruczoł zapachowy położony jest pośrodku brzucha.
Zwierzę wyróżnia się futrem z charakterystyczną, czarną pręgą od czoła po ogon. W większości chomiki te są ciemnego-szarego ubarwienia, lecz występują także białe, u których też wyróżnia się pręgę na grzbiecie, lecz jest ona mniej widoczna.

Chomik Roborowskiego (łac. Phodopus roborovskii)

Jest najmniejszym przedstawicielem chomików karłowatych i wszystkich znanych ras chomików. Futro ma koloru piaskowego z lekko szarym odcieniem włosa bliżej skóry. Brzuch, łapki i pyszczek ma w kolorze białym. Ostatnio pojawiły się też odmiany o przewadze białego koloru.

Na wolności najczęściej można spotkać chomika Roborowskiego w Rosji, Mongolii, Mandżurii, pustyni Gobi a także północnych Chinach (pustynia Takla Makan w kotlinie Kaszgarskiej). Przeważnie spotykany jest na wysokości 1200 do 1400 m npm. Zwinny, ma większy temperament, czasami bywa bardzo nerwowy. Z chomików trzymanych w domu najmniej chyba nadaje się do głaskania, ze względu na nerwowy temperament i kruchą budowę ciała, lecz obserwowanie go to duża przyjemność.

Chomik Campbella (łac. Phodopus campbelli)

Chomik Campbella to wschodni kuzyn chomika dżungarskiego. Żyje na stepach
i terenach półpustynnych Mongolii oraz na północnym wschodzie Chin. Piaskowy odcień jego futerka jest przystosowany do otoczenia. Podobnie jak chomik dżungarski, ma on czarną pręgę na grzbiecie, ale na jego futerku brak bocznych plam. Obecnie wyhodowano wiele odmian kolorystycznych tego chomika, od czarnych po albinotyczne.

Chomik Chiński (łac. Cricetus Griseus)

Chomiki chińskie występują w południowej części Syberii, Mongolii, Chinach północnych oraz Korei. Unikają takich miejsc jak pustynie, góry oraz miejsca o wilgotnym podłożu. Chomiki chińskie należą do grupy tak zwanych długo-ogonowych chomików karłowatych – ich ogon osiąga długość nawet do 3 cm i jest przy tym nieowłosiony. Jest używany podczas wspinania się.

Jest jedyny przedstawicielem chomików karłowatych, u których gruczoły zapachowe znajdują się po bokach ciała.

tech. wet. Magdalena Sobczak-Kozdra